Nowotwór złośliwy może powstać w każdym narządzie lub tkance organizmu. Nowotwór pierwotny to pierwszy nowotwór, który powstaje w organizmie. Nowotwór przerzutowy powstaje, gdy nowotwór pierwotny rozprzestrzenia się do innych części ciała. Przerzut nowotworowy zawsze powstaje z komórek nowotworowych wywodzących się z innego miejsca w organizmie. Na przykład rak piersi może rozprzestrzeniać się poza swoją pierwotną lokalizację (pierś), żeby utworzyć nowe ognisko nowotworu, w innej części ciała, na przykład w kościach. Komórki nowotworowe w drugim guzie są takie same jak komórki w pierwotnym ognisku – są komórkami raka piersi, a nie nowotworu wywodzącego się z obrazie mikroskopowym komórki przerzutu nowotworowego wyglądają zwykle tak samo jak komórki pierwotnego nowotworu. Ponadto, komórki przerzutu i komórki pierwotnego nowotworu zwykle mają wspólne cechy molekularne, takie jak ekspresja niektórych białek lub obecność specyficznych zmian chromosomalnych. 2. Powstawanie przerzutów nowotworowychKiedy komórki nowotworu złośliwego ulegają podziałom, mogą wrastać w otaczające tkanki lub struktury. Mogą także oddzielić się od pierwotnego guza i przedostać się do krwioobiegu lub układu chłonnego. Jeśli komórki nowotworowe nie zostaną wykryte przez układ odpornościowy, który chroni nasz organizm przed infekcjami i chorobami, mogą zostać przeniesione wraz z krwią lub chłonką i utworzyć nowy guz w innym regionie ciała. Nowotwór tworzący się w nowej lokalizacji musi wytworzyć własne zaopatrzenie w krew (w procesie zwanym angiogenezą), żeby móc przeżyć i rosnąć. 3. Lokalizacja przerzutów nowotworowych Nowotwór może tworzyć przerzuty regionalne, czyli wrastać w otaczające tkanki lub najbliższe węzły chłonne. Termin przerzut nowotworowy zwykle odnosi się do nowotworów, które powstały w wyniku rozprzestrzeniania się do odległych narządów lub węzłów chłonnych (przerzuty odległe).Nowotwory złośliwe mogą rozprzestrzeniać się praktycznie do każdej części ciała. Do najczęstszych miejsc, w których powstają nowotwory przerzutowe, należą: 4. Dlaczego dochodzi do powstawania przerzutów?Wszystkie nowotwory złośliwe mogą tworzyć przerzuty. To, czy dojdzie do powstania przerzutów, zależy między innymi od następujących czynników: Rodzaju nowotworu złośliwego Niektóre nowotwory złośliwe mają skłonność do przerzutowania do pewnych części ciała Większość nowotworów złośliwych piersi tworzy przerzuty do kości, wątroby, płuc lub mózgu Nowotwory złośliwe jelita grubego często tworzą przerzuty do wątroby Nowotwory złośliwe płuc często tworzą przerzuty do mózgu, kości lub wątroby Nowotwory złośliwe prostaty często tworzą przerzuty do kości Stopnia złośliwości histologicznej nowotworu Komórki nowotworów o niskim stopniu złośliwości są mniej agresywne i rzadziej tworzą przerzuty Komórki nowotworów o wysokim stopniu złośliwości są bardziej agresywne i częściej tworzą przerzuty Czasu trwania choroby nowotworowej Ryzyko powstania przerzutów rośnie wraz z czasem rozwoju nowotworu złośliwego Zdolności komórek nowotworowych do wytworzenia zaopatrzenia w krew w nowej lokalizacji Lokalizacji pierwotnego nowotworu Każdy typ nowotworu złośliwego ma specyficzny sposób rozprzestrzeniania się. Wiele przerzutów powstaje w najbliższym ukrwionym obszarze, do którego dostaną się komórki nowotworowe po opuszczeniu pierwotnego ogniska. Płuca są jednym z pierwszych miejsc, do którego mogą trafić przerzutowe komórki nowotworowe wraz z prądem krwi. To może tłumaczyć, dlaczego przerzuty często powstają w płucach. 5. Objawy przerzutów nowotworowychU niektórych osób objawy przerzutów są słabo nasilone bądź nie występują wcale. Z tego powodu przerzuty nowotworowe mogą zostać wykryte podczas rutynowych badań. Objawy przerzutów nowotworowych zależą od lokalizacji i wielkości przerzutu. Przerzuty do kości mogą powodować ból lub doprowadzić do złamania. Mogą także wywoływać ucisk na nerwy lub rdzeń kręgowy i prowadzić do drętwienia lub osłabienia mięśni. Przerzuty do mózgu mogą powodować bóle głowy, zaburzenia równowagi i koordynacji lub napady padaczkowe. Przerzuty do wątroby mogą powodować ból brzucha, obrzęk lub żółtaczkę Przerzuty do płuc mogą powodować kaszel lub płytki oddechWykonywanie regularnych badan kontrolnych i zgłaszanie lekarzowi wszystkich nowych objawów to najlepsze sposoby na wczesne wykrycie przerzutów nowotworowych. W niektórych przypadkach przerzut nowotworowy zostaje wykryty przed pierwotnym nowotworem, ponieważ może zacząć wywoływać objawy wcześniej niż guz pierwotny. 6. Leczenie przerzutów nowotworowychLeczenie może przedłużyć życie niektórych osób z przerzutami nowotworowymi. Ogólnie rzecz biorąc głównym celem leczenia w przypadku przerzutów nowotworowych jest kontrola wzrostu nowotworu i zmniejszenie związanych z nim dolegliwości. Przerzuty nowotworowe mogą powodować poważne upośledzenie funkcjonowania organizmu i większość z osób, które umierają z powodu nowotworu, ginie tak naprawdę z powodu przerzutów. Przerzuty nowotworowe mogą być leczone za pomocą terapii ogólnoustrojowej (chemioterapia, leczenie biologiczne, terapia celowana, hormonoterapia), terapii miejscowej (operacja chirurgiczna, radioterapia) lub z wykorzystaniem obu metod. Wybór metody leczenia zależy głównie od typu pierwotnego nowotworu, rozmiaru, lokalizacji i liczby przerzutów, wieku pacjenta, jego ogólnego stanu zdrowia i dotychczasowego przebiegu wybranych czynników prognostycznych na czas przeżycia chorych po napromienianiu przerzutów do mózgu niedrobnokomórkowego raka płuca • Nowa Medycyna 2/2004 • Czytelnia Medyczna BORGIS© Borgis – Nowa Medycyna 2/2004Anna Brzozowska, Ludmiła Grzybowska, Maria MazurkiewiczWpływ wybranych czynników prognostycznych na czas przeżycia chorych po napromienianiu przerzutów do mózgu niedrobnokomórkowego raka płucaThe results of the radiotherapy of brain metastases from non-small-cell lung cancerKatedra i Zakład Onkologii, Akademia Medyczna, LublinKierownik Zakładu: Prof. dr hab. Maria MazurkiewiczStreszczenieThe influence of some prognostic factors such as: age, gender, multiplicity of brain metastases, hystological subtype and interval between diagnosis of NSCLC and brain metastases on survival time was group of 50 patients with brain metastases from non-small-cell lung cancer (NSCLC) was reviewed. In 24 of them brain metastases were the first symptoms of NSCLC. All patients underwent radiotherapy in form of a whole-brain survival time from the end of radiotherapy of brain metastases equals was no statistically significant correlation between the median survival time and prognostic factors we is reasonable to research other prognostic factors, which can be helpful for identifying the group of patients with brain matastases from NSCLC, with survival benefit after the brain rak płuca (NKRP), będąc jednym z najczęstszych nowotworów i jednocześnie jedną z głównych przyczyn zgonów (1), stanowi wyjątkowy problem we współczesnej powodem niepowodzenia leczenia NKRP są przerzuty odległe, zwłaszcza do ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Nierzadko są one pierwszym objawem choroby do OUN rozwijają się u około 25 % chorych na raka płuca (2), a w badaniu autopsyjnym stwierdzane są w 34% (3). Równie często są to przerzuty pojedyncze rozpoznawane u około 45 % chorych, jak i mnogie (4).Średni czas przeżycia chorych od rozpoznania nieleczonych przerzutów do OUN wynosi około miesiąca. W zależności od sposobów leczenia i wielu innych czynników prognostycznych, średni czas przeżycia chorych po napromienianiu przerzutów do OUN waha się w granicach od 2 do 6 miesięcy. Natomiast po leczeniu operacyjnym wynosi od 9,5 do 42 miesięcy (5, 6).Ze względu na liczne ograniczenia leczenia operacyjnego główną metodą leczenia paliatywnego przerzutów NKRP do OUN nadal pozostaje radioterapia. Istnieje jednak niewielka grupa chorych, u których napromienianiem mózgowia można uzyskać zarówno remisją objawów neurologicznych jak i długie PRACYCelem pracy była ocena wpływu wybranych czynników prognostycznych na czas przeżycia chorych po paliatywnym napromienianiu przerzutów do mózgu niedrobnokomórkowego raka poddano 50 chorych na NKRP z przerzutami do OUN leczonych w Centrum Onkologii Ziemii Lubelskiej w latach wszystkich chorych rozpoznanie kliniczne NKRP potwierdzone było badaniem mikroskopowym, a przerzuty do OUN zdiagnozowane za pomocą chorzy przebyli napromienianie całego mózgowia w warunkach Co 60. Podawano dawkę 20 Gy/g (5 × 4 Gy/g). W trakcie i po zakończeniu napromieniania mózgowia u wszystkich chorych stosowana była sterydoterapia w dawkach od 6-24 mg Dexamethazonu (tab. 1).Tabela 1. Charakterystyka kliniczna badanych chorych Wiek od 40 do 77 lat Średnia wieku 61 lat Płeć K 5 M 45 Rozpoznanie histopatologiczne Rak płaskonabłonkowy 28 Rak gruczołowy 8 Rak wielkokomórkowy 14 Ilość przerzutów do mózgu Pojedyncze 24 Mnogie 26 Czas od rozpoznania raka płuca do wystąpienia przerzutów do OUN od 1 do 35 miesięcy 26 Średnia – 4,65 miesięcy Mediana – 4 miesiące Przerzuty do mózgu jako pierwszy objaw raka płuca 24METODAPrzeprowadzono ocenę wpływu wybranych czynników prognostycznych, takich jak: wiek, płeć, ilość przerzutów do mózgu (rozróżniając przerzuty pojedyncze i mnogie) oraz rodzaj rozpoznania histopatologicznego na czas przeżycia. Ponadto w grupie 26 chorych, u których przerzuty do OUN wystąpiły po rozpoznaniu i leczeniu NKRP oceniono wpływ czasu jaki upłynął od rozpoznania NKRP do ujawnienia przerzutów do przeżycia liczony od zakończenia radioterapii przerzutów do mózgu oceniono w dwóch grupach chorych. Pierwszą stanowili chorzy, u których przerzuty do OUN wystąpiły po rozpoznaniu i leczeniu NKRP, drugą zaś chorzy u których przerzuty do OUN były pierwszym objawem NKRP. Ze względu na brak statystycznie istotnej różnicy średniego czasu przeżycia w porównywanych grupach chorych, dalszą analizę przeprowadzono łącznie dla wszystkich objętych badaniem przeżycia obliczono w oparciu o metodę Kaplana-Meiera. Wpływ wybranych czynników prognostycznych na czas przeżycia oceniono w oparciu o model Coxa. Przy wnioskowaniu statystycznym przyjęto poziom istotności p = 0, przeżycia po paliatywnym napromienianiu przerzutów NKRP do OUN, wśród objętych badaniem chorych, wahał się od tygodnia do 12 miesięcy i wynosił średnio 4,42 miesięca (mediana 4 miesiące).W ciągu 4 tygodni od zakończenia napromieniania mózgowia zmarło 4 (14%) chorych, od 1-3 miesięcy 6 (12 %) chorych, od 3 do 5 miesięcy 24 (48%) chorych, od 5 do 9 miesięcy 9 (18%) chorych i w okresie powyżej 9 miesięcy 4 (8%) chorych (ryc. 1). Ryc. 1. Całkowity czas przeżycia chorych na NKRP po napromienianiu przerzutów do mózgu w zależności od czasu wystąpienia grupie 26 chorych z przerzutami do OUN, które wystąpiły po rozpoznaniu i leczeniu NKRP, średni czas przeżycia wynosił 4,65 miesięcy (mediana 4 miesiące).Natomiast wśród 24 chorych, u których przerzuty do OUN były pierwszym objawem NKRP, średni czas przeżycia wynosił 4,17 miesięcy (mediana 4,5 miesiąca).Nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy średnich czasów przeżycia w obu porównywanych grupach czas przeżycia chorych po paliatywnym napromienianiu przerzutów NRP do OUN w zależności od wieku ilustruje tabela 2. Średni czas przeżycia w zależności od wieku w latach70Liczba chorych516236Średni czas przeżycia w miesiącach4,004,444,574,17 Powyżej zamieściliśmy fragment artykułu, do którego możesz uzyskać pełny Zatoński W., Tyczyński J.: Nowotwory złośliwe w Polsce w 1995 roku, Warszawa 1998. 2. Sen. M., et al.: Radiother. Oncol., 1998 Ja, 46(1), 33-8. 3. Delattre J., et al.: Arch. Neurol., 1988, 45, 741-744. 4. Arbit E.: Neuroserg Quart 1995, 5, 1-17. 5. Nieder C., et al.: Strahlenther Onkol., 1994 Jun, 170(6), 335-41. 6. Arbit E., et al.: Cancer 1995 Sep 1, 76 (5), 765-73. 7. Chatani M., et al.: Strahlenther Onkol., 1994 Mar, 170(3), 155-61. 8. Nieder C., et al.: Int. J. Radiat. Oncol. Biol. Phys., 1997 Aug 1, 39(1), 25-30. 9. Hsiung Cy., et al.: J. Neurooncol 1998 Jan, 36 (1), 71-7. 10. Ryan Gf., et al.: Int. J. Radia. Oncol. Biol. Phys., 1995 Jan, 15, 31920, 273-8. 11. Bergquist M., et al.: Lung cancer 1998 Apr., 20 (1), nowotworowe do kości, nacieczenie kościBóle spowodowane uszkodzeniem kości w przebiegu choroby nowotworowej mogą pochodzić z naciekania tkanki kostnej przez rosnący nowotwór lub być spowodowane zniszczeniem kości wywołanym przez przerzuty. Przyczyny te stanowią około 85% przypadków dolegliwości bólowych w zaawansowanej chorobie nowotworowej. Podstawą do wdrożenia badań kości są umiejscowione bóle kości, a także podwyższenie poziomu fosfatazy zasadowej i/lub kwaśnej (rak prostaty) w surowicy krwi. Pomocne są również badania markerów nowotworowych, takich jak PSA w raku prostaty i CA w raku piersi. Do podstawowych badań należą zdjęcia radiologiczne i scyntygrafia kości. W przypadku badań radiologicznych do rozpoznania przerzutu do kości upoważnia rozpoznanie zniszczenia struktury beleczkowatej kości w 50%. Należy pamiętać, że badanie to może nie wykryć ognisk o średnicy mniejszej niż 1 cm. Czulszym, ale mniej swoistym badaniem jest scyntygrafia kości. Za pomocą tego badania można wykryć ogniska przerzutowe do kości, gdy zniszczeniu uległo 5% – 15% struktury beleczkowej. Niekiedy, np. w przypadku przerzutów do kręgosłupa, scyntygrafia może wykazać o wiele wcześniej (do 6 miesięcy) obecność zmian przerzutowych. W przypadku podejrzenia przerzutów do kręgosłupa i ucisku na rdzeń kręgowy przydatnym jest badanie TK lub NMR oraz do kości są niekorzystnym czynnikiem rokowniczym, ale należy pamiętać, że np. w przypadku raka piersi mediana przeżycia chorych z przerzutami tylko do kości wynosi 2 lata, zaś około 10% tych chorych żyje ponad 10 lat od stwierdzenia przerzutów do kości, które często są jedyną lokalizacją przerzutów kościBól spowodowany naciekaniem kości bezpośrednio przez guz nowotworowy może wynikać zarówno z podrażnienia noceptorów jak i być spowodowany uciskiem guza na nerwy przebiegające w sąsiedztwie. Powstałe zaburzenia ukrwienia mogą potęgować ból. Ucisk guza na rdzeń kręgowy może wymagać szybkiej diagnostyki i leczenia. Do najczęściej występujących objawów należy wymienić ból pleców i bolesność uciskową. Dolegliwości bólowe nasilają się przy próbie Valsalvy. Odbarczenie rdzenia w przypadku braku objawów jego uszkodzenia (objawy motoryczne: zwiększone napięcie lub osłabienie mięśni, objawy czuciowe: utrata czucia bólu i temperatury poniżej uszkodzenia – objaw występujący rzadziej niż objawy motoryczne; dysfunkcja autonomiczna: nietrzymanie moczu i kału – objawy te mogą być początkowo niezbyt silnie wyrażone) rokuje przypadku utraty zdolności chodzenia szansa na jej odzyskanie wynosi nie więcej niż 10%. Gdy leczenie rozpocznie się, gdy chory jeszcze chodzi, to w 75% ma on szansę na to, że nie utraci zdolności chodzenia. Nierozpoczęcie odpowiedniego leczenia przed upływem 24 godzin od wystąpienia objawów uszkodzenia rdzenia zazwyczaj kończy się jego trwałym uszkodzeniem. W przypadku podejrzenia ucisku na rdzeń kręgowy należy niezwłocznie podać deksametazon, wykonać badanie TK lub/i mielografię ze wskazań nagłych oraz rozpocząć radioterapię lub leczenie chirurgiczne (laminektomia).Przerzuty nowotworu do kościDo najczęstszych nowotworów, które mogą dawać przerzuty do kości należą rak prostaty (80%), rak płuca i rak piersi (50%), rak nerki, rak jajnika, rak tarczycy, rak żołądka. Rak prostaty daje przerzuty typu osteosklerotycznego, rak piersi i chłoniaki typu osteosklerotycznego i osteolitycznego, zaś pozostałe nowotwory zazwyczaj typu osteolitycznego. Występowanie przerzutów osteolitycznych, przebiegających z resorpcją kości może doprowadzić do wystąpienia objawów paranowotworowych, takich jak hipercalcemia. Ogniska osteolityczne mogą doprowadzić uszkodzenia kości powodującego złamanie patologiczne. Diagnostyka obrazowa za pomocą klasycznych obrazów rentgenowskich może nie wykryć zmian patologicznych w obrębie kości pomimo występowania dolegliwości bólowych. Pomocne w tym przypadku może być badanie izotopowe (99Tc), TK (szczególnie przerzuty do kręgosłupa), NMR lub densytometria. Leczenie należy planować w zależności od stopnia nasilenia zmian przerzutowych oraz ich ilości. W przypadku zmian pojedynczych można zastosować radioterapię, które wywiera zarówno wpływ leczniczy jak i przeciwbólowy. W przypadku 80% chorych z przerzutami do kości dochodzi pod wpływem napromieniania do zmniejszenia się dolegliwości bólowych, zaś u 50% z nich ból ustępuje całkowicie. W przypadku zmian wieloogniskowych można zastosować farmakologiczne leczenie przeciwbólowe, biorąc pod uwagę także ewentualne występowanie zespołów paranowotworowych i zmiany biochemiczne w surowicy krwi. Zmiany wieloogniskowe w kościach mogą być wskazaniem do zastosowania izotopu radioaktywnego strontu (89CrCl2), który działa zarówno leczniczo jak i przeciwbólowo. Ma on zastosowanie szczególnie w przypadku zmian osteosklerotycznych w przebiegu raka gruczołu krokowego. W każdy przypadku stwierdzenia przerzutów do kości obowiązuje rozważenie zastosowania chemioterapii stosownie do typu guza pierwotnego oraz stanu ogólnego do kości często powodują złamania patologiczne, które jeszcze w niedalekiej przeszłości wymagały leżenia w łóżku. Powodowało to częste występowanie odleżyn, dolegliwości bólowych, zapalenia płuc. Chorzy ci szybko umierali wśród cierpień z powodu dolegliwości bólowych i dyskomfortu wynikającego z unieruchomienia w opatrunku gipsowym. Średni okres przeżycia chorych z przerzutami do kości leczonych zachowawczo wynosił około 7 miesięcy. Zastosowanie leczenia chirurgicznego spowodowało wydłużenie życia chorych ponad trzykrotnie, pozwalając jednocześnie na poprawę komfortu życia zarówno pod względem terapeutycznym (zmniejszenie dolegliwości bólowych) jak i psychicznym (możliwość poruszania się, brak odleżyn, skupienie się na leczeniu innych dolegliwości).Opracowanie: dr hab. n. med. Tomasz Jastrzębski, prof. ndzw. GUMed Klinika Chirurgii OnkologicznejUniwersyteckie Centrum Kliniczne w płuc – objawy, rokowania, leczenie. Jakie są jego przyczyny?Rak płuc ma jedno z najgorszych rokowań ze wszystkich nowotworów. Przyczynia się do niego przede wszystkim niezdrowy styl życia. Niestety, w większości przypadków nowotwór wykrywany jest za późno. Co roku zabija on 1,3 miliona ludzi na całym płuca to jeden z tych nowotworów, które rozwijają się przez długi czas, nawet latami. Wykrywa się go najczęściej na bardzo późnym etapie rozwoju, ponieważ dopiero wtedy widoczne stają się jego objawy. Długość życia zależy od bardzo wielu czynników, w tym od obecności i lokalizacji przerzutów. Rak płuc najczęściej pojawia się pomiędzy 45. a 65. rokiem życia, głównie u płuc – objawyKiedy pierwsze objawy raka płuc w końcu się pojawiają, bywają mylone z innymi schorzeniami. Intensywność symptomów wzrasta w zaawansowanym stadium objawy raka płuc to:uporczywy, suchy kaszel,duszności,świszczący oddech,uczucie kłucia w klatce piersiowej,ból i osłabienie barków,chrypka,osłabienie organizmu,szybkie męczenie się,spadek masy ciała,brak apetytu,obrzęki twarzy lub szyi,zły nastrój,nawracające i długo się utrzymujące zapalenie występują również nocne poty. W zaawansowanych przypadkach może pojawić się krwawa plwocina. Niestety, większość objawów obecna jest także podczas zwykłego przeziębienia lub innych infekcji dróg oddechowych. Na początku może być obecnych tylko kilka symptomów, jednak z czasem ich liczba się powiększa. Jeśli objawy utrzymują się dłużej niż 2 tygodnie i z czasem przybierają na sile, należy jak najszybciej udać się do objawy raka płuc nie są w żaden sposób charakterystyczne i dlatego bardzo trudno jest je zauważyć. Kiedy przerzuty raka płuc są zaawansowane, często obserwuje się zespół żyły głównej górnej, w której dochodzi do zablokowania krwi, przez co chory doświadcza obrzęków oraz zaczerwienienia na twarzy i szyi. Zdarza się, że guz uciska określone nerwy, w wyniku czego dochodzi do bólów w okolicach barków, ramion i zgłosić się do lekarza?W przypadku pojawienia się niektórych objawów, należy jak najszybciej skonsultować się z lekarzem. Należą do nich:symptomy zapalenia płuc,ból w klatce piersiowej, nasilający się podczas głębokiego oddychania,kaszel utrzymujący się ponad 4 tygodnie,spadek masy ciała bez odchudzania,uczucie zmęczenia bez konkretnego powodu,wymioty po kaszlu,kaszel z wykrztuszaniem żółtej lub zielonej plwociny przez ponad 2 dni,kaszel z wykrztuszaniem plwociny z niewielkimi śladami życia zostało osobom z rakiem płuc? Rokowania przy tej chorobie zależne są od stopnia zaawansowania oraz jej typu. Przy raku niedrobnokomórkowym I stopień zaawansowania daje około 60–70 proc. szans na przeżycie pięciu lat, II stopień – od 40 do 50 proc., III stopień – poniżej 15 proc., natomiast IV stopień – poniżej 1 proc. U osób, które nie zdecydowały się na leczenie i które mają raka drobnokomórkowego, prognozowana długość życia wynosi 6-8 miesięcy. Z kolei u tych, które przeszły radioterapię i chemioterapię, szansa na dwuletnie przeżycie wynosi 2-40 raka płucMożna wyróżnić dwa główne rodzaje raka:rak drobnokomórkowy (ang. small cell lung cancer, SCLC) – jest bardziej agresywny i daje bardziej odległe przerzuty,rak niedrobnokomórkowy (ang. non-small cell lung cancer, NSCLC) – rozwija się wolniej i na wczesnym etapie zaawansowania czasem można go wyleczyć podczas operacji, występuje u większości rodzaje nowotworów leczy się w inny sposób. Trudniejszy w wyleczeniu jest rak niedrobnokomórkowy, który dzieli się na 3 typy, takie jak:rak gruczołowy płuca,rak płaskonabłonkowy płuc,rak gruczołowy płucaRak gruczołowy płuc, zwany także „gruczolakorakiem” to najpopularniejszy rodzaj niedrobnokomórkowego raka płuc. Zazwyczaj jest on przypadłością osób palących papierosy, jednak może się rozwinąć również u tych, które nie paliły. To najczęściej diagnozowany typ nowotworu u osób młodych i kobiet. Uważa się, że ten rodzaj raka powstaje z komórek gruczołowych umiejscowionych w nabłonku wyściełającym drogi oddechowe. Zwykle rozwija się po zewnętrznej stronie płuca i już na początkowym etapie choroby daje płaskoknabłonkowy płucSzacuje się, że obejmuje on aż 40 proc. wszystkich przypadków zachorowań na raka płuc. Z reguły diagnozowany jest u palących. Umiejscowiony jest najczęściej w dużych oskrzelach, niedaleko wnęki płuca. Ze względu na to, że wrasta w oskrzela, można w jego przypadku zauważyć symptomy takie, jak np. odkrztuszanie krwi. W przeciwieństwie do innych typów raka, bardzo powoli się wielokomórkowyTo najrzadziej występujący rodzaj raka niedrobnokomórkowego, również najczęściej występuje u palaczy. W tym przypadku guzy wrastają ku brzegowi płuc, rosną szybciej i szybciej się rozprzestrzeniają niż inne rodzaje raka z badań, które pomaga zdiagnozować raka płuc jest RTG klatki piersiowej. Ważne jest jednak to, że nawet przy nowotworze jego wynik może być prawidłowy: rak może być zlokalizowany w obszarze o ograniczonej dostępności. Dlatego przy podejrzeniu choroby należy wykonać również tomografię komputerową, która obejmie jamę brzuszną do poziomu nadnerczy. Pomocne w diagnozie może okazać się również badanie klatki piersiowej rezonansem diagnozuje się również na podstawie bronchoskopii oraz obecności markerów nowotworowych w badaniach krwi. Warto zaznaczyć, że markery SCC-Ag w dużym stężeniu (powyżej 2 ng/ml) obserwuje się nie tylko w raku płuc, ale i w raku szyjki macicy. W sytuacji, gdy guz zostanie wykryty odpowiednio wcześnie, można go podczas zabiegu chirurgicznego usunąć, dzięki czemu choroba nie rozprzestrzeni się na kolejne raka płucRak płuc ma swoje podłoże przede wszystkim w paleniu papierosów, ponieważ w dymie papierosowym obecne są substancje rakotwórcze, które są szkodliwe nie tylko dla aktywnych, ale i biernych palaczy. Aż 85-90 proc. przypadków zachorowań związanych jest z paleniem. Kilkukrotnie większe szanse zachorowania na raka mają również osoby palące fajki i cygara. Ważne jest to, że kilkanaście lat po rzuceniu palenia szanse na zachorowanie są u byłych palaczy już takie same jak u osób, które nigdy nie płuc może również rozwijać się w odpowiedzi na azbest, metale ciężkie, radon, a także zanieczyszczenia środowiskowe, np. smog. Przyczyniać się do niego mogą również blizny po wcześniej przebytych chorobach płuc oraz przebyte już leczenie płuc może być również konsekwencją genów, szczególnie w rodzinach, w których stwierdzono raka płuc u wielu krewnych. Chodzi tu konkretnie o mutacje genów, które prowadzą do procesów zaburzania i obumierania komórek. W konsekwencji powstają niekontrolowane podziały komórkowe, których efektem jest powstanie guza płuc. Przyczyn upatruje się również w problemach hormonalnych, dotyczącym przede wszystkim hormonów płciowych mężczyzn. Może się zatem zdarzyć tak, że na raka płuc zachoruje osoba, która w życiu nie zapaliła raka płucLeczenie raka płuc zależne jest od stopnia zaawansowania, typu komórek, z których powstał oraz stanu chorego. Polega ono na operacji chirurgicznej, o ile w badaniach nie stwierdzono przerzutów. Chirurg wycina zmianę razem z płatem płuca. Czasem zabieg ten poprzedza się chemioterapią, której celem jest zmniejszenie masy się zdarzyć, że guza nie da się zoperować, ponieważ nie wszyscy pacjenci się do tego kwalifikują. Wówczas stosuje się chemioterapię, radioterapię oraz leczenie objawowe. Dzięki nim mogą zmniejszyć się określone dolegliwości. Omawiane metody mogą wydłużyć życie pacjentów nawet o kilka zaznaczyć, że w przypadku raka drobnokomórkowego, który stanowi jedną piątą wszystkich zachorowań, podatność na chemioterapię jest bardzo duża, dzięki czemu może ona skutkować remisją choroby przez wiele lat. Jeśli chodzi o raka niedrobnokomórkowego, który rozwija się wolniej, można stosować: chemioterapię, immunoterapię, terapie antyangiogenne czy też terapie ukierunkowane ostatnich latach bardzo duże postępy w leczeniu raka niedrobnokomórkowego osiągnięto za sprawą wyżej wspomnianej immunoterapii, która odblokowuje aktywność układu odpornościowego i efektywnie zwalcza raka. Dobre efekty przynosi także terapia ukierunkowana molekularnie, którą stosuje się w przypadku pacjentów z modyfikacjami genetycznymi w komórkach nowotworowych, a także ze zmianami płuc – przerzutyW przypadku nowotworu płuc najczęściej odnotowuje się przerzuty do:ośrodkowego układu nerwowego – tutaj ich symptomami są drgawki, zawroty głowy, zaburzenia równowagi,kości – przerzuty objawiają się bólami kości i patologicznymi złamaniami,wątroby – w tym przypadku przerzuty objawiają się poprzez nudności, bóle w nadbrzuszu, żółtaczkę, spadek masy się, że dochodzi do przerzutów raka płuc również w nadnerczach oraz w drugim długo rozwija się rak płuc?Od momentu powstania pierwszej rakowej komórki do czasu pojawienia się guza o średnicy 1 cm mija 15 lat. Tyle czasu trzeba też czekać, zanim da on najczęściej jakiekolwiek objawy. Dlatego też tak ważne jest, aby regularnie wykonywać zwłaszcza po 50. roku życia:okresowe badanie RTG klatki piersiowej,tomografię badanie pamiętać, że wiek zwiększa prawdopodobieństwo zachorowania na nowotwór Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z w MałopolscePrzerzuty do mózgu są najczęstszym nowotworem mózgu obserwowanym klinicznie i stanowią więcej niż połowę ze wszystkich guzów mózgowych przerzutów u dorosłych są głównie rak płuca, piersi, nerki, jądra, czerniak, a u dzieci nerwiak zarodkowy, mięśniakomięsak prążkowany, nowotwór Wilms’a. Wewnątrzczaszkowe przerzuty mogą być śródmózgowe (większość) lub mogą atakować opony miękkie, nerwy czaszkowe, naczynia krwionośne i kości czaszki. Ogniska przerzutowe są zazwyczaj dobrze odgraniczone – pojedyncze lub mnogie. Zazwyczaj wokół nich pojawia się znaczny obrzęk zwiększający ciśnienie śródczaszkowe. Ponieważ charakteryzuje je szybki wzrost, objawy pojawiają się dość wcześnie. Zwiększone ciśnienie śródczaszkowe powoduje bóle głowy, nudności, wymioty, zaburzenia widzenia. Objawy ogniskowe w postaci zaburzeń ruchomości kończyn, zaburzeń mowy zależnie są od umiejscowienia i wielkości guza. Przerzuty do mózgu nieraz wywołują objawy wcześniej niż ognisko pierwotne. Jeżeli wykryto guz mózgu o cechach przerzutu, należy wykonać badania w poszukiwaniu ewentualnego pierwotnego ogniska. Dla dokonania diagnozy zmian w mózgu wykorzystuje się tomografię komputerowa (TK) oraz rezonans magnetyczny (MRI) który jest bardziej czuły i współcześnie stosowanych metod leczenia do najczęściej stosowanych należą resekcja chirurgiczna, radioterapia oraz radiochirurgia stereotaktyczna w tym gamma knife. Wybór metody terapeutycznej zależny jest od stanu ogólnego chorego, charakteru guza pierwotnego i stopnia jego zaawansowania, a przede wszystkim lokalizacji i ilości zmian przerzuty zazwyczaj wymagają chirurgicznego wycięcia. Wyjątkiem są zmiany położone w głębokich strukturach mózgu. Zabieg chirurgiczny stosujemy także przy mnogich przerzutach wraz z radioterapią całego mózgu, ale tylko wówczas gdy wszystkie zmiany mogą być usunięte. W przypadku gdy nie ma możliwości usunięcia wszystkich zmian stosujemy tylko radioterapię całego radykalne wycięcie guza śródczaszkowego nie jest brane pod uwagę, to w przypadku nieznanego pochodzenia guza pierwotnego lub niepotwierdzonej diagnozy należy wykonać biopsję tej pamiętać, że „radioczułość” przerzutów do mózgu na radioterapię jest różna w zależności od pochodzenia raka wrażliwych na naświetlanie zaliczamy między innymi drobnokomórkowy rak płuca, nowotwory komórek zarodkowych, a wysoce odporne są przerzuty na naświetlania zamiast stosowania radioterapii całego mózgu lepiej zastosować radiochirurgię stereotaktyczną. Radioterapia całego mózgu prowadzi do szybkiej poprawy neurologicznej u większości chorych. Niestety ta forma leczenia związana jest z dużym odsetkiem działań niepożądanych. We wczesnym okresie po naświetlaniu chorzy często zgłaszają bóle głowy, nudności, wymioty, oraz uczucie silnego zmęczenia. Do najczęstszych odległych powikłań zaliczamy zaburzenia pamięci, zaburzenia funkcji poznawczych, trudności z wysławianiem rokowania w przypadku przerzutów nowotworowych do mózgu są mało optymistyczne. Czas przeżycia pacjenta o resekcji chirurgicznej to średnio 8 miesięcy. Stosowana radioterapia całego mózgu wydłuża czas przeżycia od 3 do 6 miesięcy. Jeśli te dwie metody są skojarzone to średni czas przeżycia wydłuża się do 10 med. Marcin Czternastekspecjalista neurochichirurgiiJak powstają przerzuty raka?Do najważniejszych cech nowotworu złośliwego należą zdolność do naciekania i niszczenia okolicznych tkanek oraz zdolność dawania przerzutów do węzłów chłonnych oraz odległych narządów, gdzie komórki nowotworowe zagnieżdżają się, rozrastają i mogą dawać dalsze przerzuty raka. To właśnie te dwie cechy – naciekanie i przerzuty raka, ostatecznie decydują o losie pacjenta łagodne w przeciwieństwie do złośliwych nie naciekają okolicznych tkanek i nie dają przerzutów nowotworowych, dzięki czemu rokowanie jest rozrastająca się patologiczna tkanka zachowuje kontakt z guzem pierwotnym, jest to rozrost i naciekanie miejscowe (infiltratio). Gdy tego kontaktu nie ma, a rozrost odbywa się w mniejszej lub większej odległości od ogniska macierzystego, mamy do czynienia z przerzutem raka (metastasis).Przerzuty raka są konsekwencją przenoszenia się komórek nowotworowych oderwanych od guza poprzez naczynia krwionośne lub naczynia chłonne do miejsc od niego odległych. Przerzut raka, to jakby oderwany kawałek – bardzo mały, bo może to być tylko jedna lub kilka komórek nowotworowych – który wyemigrował i zapoczątkował powstanie nowego ogniska choroby w nowym niektórych nowotworów mają charakterystyczne miejsca predylekcyjne, np. rak płuca daje dość często przerzuty do mózgu (co zdarza się znacznie rzadziej w przypadku innych nowotworów). Wątroba, płuca i kości są częstym siedliskiem przerzutów różnego pochodzenia, ale już serce, skóra, tarczyca czy mózg – rzadkim. W śledzionie, mięśniach poprzecznie prążkowanych, piersiach oraz ścianach macicy – przerzuty nowotworowe nie występują prawie nowotworuProces przerzutowania ma charakter kaskadowy i obejmuje takie etapy jak:Wnikanie komórek nowotworowych do światła naczyń;Przetrwanie w krążeniu;Wyłamanie się spod kontroli immunologicznej organizmu;Wydostanie się komórek nowotworowych z przestrzeni wewnątrznaczyniowej;Zjawisko „uśpienia” w narządzie docelowym;Wydzielanie czynników wzrostowych i rozprzestrzenianie iż jedynie 1% komórek nowotworowych krążących we krwi zachowuje żywotność i daje wtórne ognisko nowotworu (przerzuty raka). Możliwe, że zależy to od obrony immunologicznej. Jej także przypisuje się zjawisko „uśpienia” komórek nowotworowych, które po kilku latach od zakończenia leczenia „budzą się”, rozrastają i dają o sobie znać właśnie w postaci przerzutów nowotworowych. Być może taki rozrost następuje po osłabieniu obrony immunologicznej np. w miarę starzenia wystąpienia przerzutów raka zwiększa się wraz ze wzrostem rozmiarów guza i jego frakcji proliferacyjnej. Im mniejszy nowotwór – tym większy odsetek trwałych to jest naciekanie raka?Nowotwór nie zawsze rozszerza się poprzez przerzuty raka. Guz może być otoczony mikronaciekiem własnych komórek nowotworowych w najbliższym sąsiedztwie. Komórki rakowe guza wnikają w przestrzenie tkankowe sąsiadujące z guzem i w ten sposób nowotwór przenosi się na inne, pobliskie organy. Naciek nowotworowy to nie przerzuty raka, ale wnikanie komórek w sąsiednią nowotworowy zabija komórki tkanek naciekanych. To właśnie skłonność do rozszerzania się choroby w ten sposób, iż wrasta „korzeniami” coraz głębiej, była przyczyną nazwania jej „rakiem„.Naciek nowotworowy sprawia, że miejsce w którym poprzednio były zdrowe komórki, staje się niesprawne i przestaje spełniać swoje funkcje. Na początku taka dysfunkcja jest niezauważalna dla pacjenta, ale z czasem, gdy komórek nowotworowych przybywa, to coraz większe fragmenty narządu zostają wyłączone z normalnej pracy i pojawiają się nowe objawy choroby nie musi cechować nowotworu złośliwego od początku jego istnienia. W przypadku niektórych raków cecha ta może być czasowo utajona. Rak nacieka nie tylko do tkanek otaczających, ale wrasta także do naczyń krwionośnych i chłonnych, przestrzeni surowiczych, przestrzeni podpajęczynówkowej, przewodów wysłanych nabłonkiem i raka do węzłów chłonnychWęzły chłonne (gruczoły limfatyczne) stanowią część układu chłonnego (limfatycznego) obejmującego swymi strukturami całe ciało. Węzły chłonne to niewielkie twory w kształcie fasoli, które są połączone systemem przewodów noszących nazwę naczyń chłonnych (limfatycznych).Węzły działają jak filtry w stosunku do gromadzących się w nich bakterii oraz komórek nowotworowych, które mogą przemieszczać się w obrębie układu chłonnego. Osocze zawarte w krążącej w organizmie krwi zostaje przefiltrowane przez ściany naczyń krwionośnych i dostaje się do przestrzeni międzykomórkowej i samych komórek, dostarczając im składników odżywczych i tlenu. Z kolei komórki pozbywają się produktów przemiany materii i dwutlenku węgla. Część osocza dostaje się z powrotem do naczyń żylnych w postaci chłonki (limfy), a cześć gromadzi się w układzie chłonnym i podlega procesom filtrowania w gruczołach przypadku gdy dojdzie do rozwoju nowotworu złośliwego, układ chłonny nabiera szczególnego znaczenia, gdyż stanowi jedną z dróg rozprzestrzeniania się komórek nowotworowych na cały tego właśnie powodu onkolodzy dokonując oceny stopnia zaawansowania nowotworu złośliwego, zawsze starają się zbadać czy komórki rakowe dotarły do węzłów chłonnych – stanowi ważny czynnik raka do mózguW ramach diagnostyki obrazowej w przypadku podejrzenia przerzutów raka do mózgu zwykle wystarcza badanie tomografem komputerowym z dożylnym podaniem środka kontrastowego. Badanie rezonansem magnetycznym (zawsze z dożylnym podaniem środka kontrastowego) poprawia uwidocznienie drobnych ognisk przerzutowych (również tych niewidocznych w badaniu tomografem).Badanie rezonansem magnetycznym powinno być wykonane zawsze w przypadku podejrzenia przerzutów do opon mózgowych oraz jeśli obraz kliniczny przemawia za zmianami przerzutowymi do mózgu, a nie zobrazowano ich w badaniu TK, bowiem liczba ognisk przerzutowych ma wpływ na sposób leczenie przerzutów rakaLeczenie chirurgiczne przerzutów raka do mózgu ma zastosowanie w przypadku pojedynczych lub nielicznych ognisk przerzutowych do mózgu, dostępnych operacyjnie bez dużego ryzyka powikłań. Jeżeli zmianę usunięto doszczętnie i zapewniono możliwość regularnych obrazowych badań kontrolnych, to dopuszczalna jest wyłączna to zwłaszcza nowotworów o wolnej dynamice, z wyleczonym ogniskiem pierwotnym oraz bez obecności innych przerzutów rakaW sytuacji gdy nowotwór cechuje się szybką dynamiką, a okres od pierwotnego leczenia jest krótki (kilka miesięcy), należy rozważyć paliatywne napromienianie całego przypadku pojedynczych lub nielicznych oraz niezbyt rozległych (

Artykuł redakcyjny na podstawie: Tsakonas G., De Petris L., Ekman S.: Management of brain metastasized non-small cell lung cancer (NSCLC) – From local treatment to new systemic therapies. Opracował: lek. Maksymilian Kruczała Cancer Treatment Reviews, 2017; 54: 122–131

Terapię taką należy prowadzić do końca życia pacjenta – jak wspomniano, hormony tarczycy są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu, a w przypadku całkowitego usunięcia tarczycy żaden inny narząd organizmu nie przejmuje funkcji tarczycy i nie jest w stanie produkować jej hormonów. Rak tarczycy a przerzuty

wprowadzeniemetodydane demograficzne pacjentówprace przedoperacyjneokres obserwacjimetody statystycznewyniki charakterystyka i leczenie pacjentów leczenie uzupełniające Analiza przeżyciadyskusjawnioski podziękowania przypis wprowadzenie nowotwory płuc o morfologii neuroendokrynnej obejmują spektrum typów nowotworów o wyraźnej Biologii i cechach klinicznych; należą do nich typowe rakowiaki niskiego stopnia, nietypowe rakowiaki średniego stopnia, wielkokomórkowy rak neuroendokrynny wysokiej klasy (LCNEC) i drobnokomórkowy rak płuc (SCLC) zgodnie z najnowszą rewizją klasyfikacji Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) guzów płuc i opłucnej (1). LCNEC spełniał następujące kryteria: morfologia neuroendokrynna, wskaźnik mitotyczny większy niż 10 na 10 pól o dużej mocy, martwica (często duże strefy), cechy cytologiczne niedrobnokomórkowego raka płuc (NSCLC) i pozytywne zabarwienie immunohistochemiczne dla jednego lub więcej markerów neuroendokrynnych (2). Wśród wysokogatunkowych raków neuroendokrynnych LCNEC jest rzadszy niż SCLC (1,3). Większość danych dotyczących leczenia LCNEC opiera się na retrospektywnych analizach małych serii przypadków (4,5). Tak więc wyniki chirurgiczne pacjentów z LCNEC i optymalne metody leczenia nie są dobrze znane. Na przykład, nie jest jasne, czy LCNEC powinny być traktowane chemioterapeutycznie jako SCLC lub jako NSCLC. Aby rozwiązać ten problem, niniejsze badanie oceniło rokowanie pacjentów z chirurgicznie leczonym LCNEC. metody dane demograficzne pacjentów w okresie od stycznia 2008 grudnia 2014 r. w Klinice Chirurgii Klatki Piersiowej Shanghai Chest Hospital (Shanghai 200030, Chiny) poddano chirurgicznej resekcji pierwotnego raka płuc (NSCLC) łącznie 17 184 pacjentów. Spośród tych pacjentów dokonaliśmy przeglądu dokumentacji chirurgicznej 104 (0,6%) kolejnych przypadków leczonych resekcją guza dla pierwotnego LCNEC, która została określona na podstawie kryteriów diagnostycznych zaproponowanych w edycji 2015 systemu klasyfikacji WHO (1). Wszyscy pacjenci przeszli pełne badanie przedoperacyjne i uznano, że mają guzy, które mogą być uleczalne przez chirurgiczną resekcję. W odniesieniu do połączonego LCNEC, barwienie immunohistochemiczne oceniano dla każdego składnika C-LCNEC i nie-lcnec i uznano je za pozytywne, jeśli co najmniej 10% komórek nowotworowych zostało zabarwionych. Pacjenci z połączonym LCNEC, miejscowymi makroskopowymi / mikroskopowymi pozostałościami nowotworowymi, resekcjami podśluzówkowymi lub pobieraniem próbek do węzłów chłonnych zostali wykluczeni. Nie było śmierci okołooperacyjnej. Analizowano dane dla pozostałych 90 chorych, którzy przeszli całkowitą resekcję guza i limfadenektomię. Protokół badania został zatwierdzony przez instytucjonalną komisję rewizyjną. prace przedoperacyjne wszyscy pacjenci przeszli badanie przedoperacyjne w celu wykluczenia przerzutów odległych, które obejmuje tomografię komputerową klatki piersiowej; nadnercza, wątrobę i mózg (następnie wykonano rezonans magnetyczny, gdy podejrzewano przerzuty do mózgu); skanowanie kości; badanie ultrasonograficzne; bronchoskopię fibro; i biopsja (endo / przezoskrzelowa, przezskrzelowa), jeśli to możliwe. W naszej placówce tylko pacjenci z powiększeniem węzłów chłonnych śródpiersia (>l cm) rutynowo poddawani byli mediastinoskopii szyjki macicy lub przezoskrzelowemu zabiegowi USG lub badani metodą pozytonowej tomografii emisyjnej w celu wykluczenia przerzutów limfatycznych śródpiersia. Stopień zaawansowania choroby określono na podstawie klasyfikacji tumor-node-metastasis (TNM) z wykorzystaniem systemu International Union against cancer staging system (6). Zebrano dane kliniczne, w tym płeć, wiek, historię palenia tytoniu, stan sprawności, lokalizację (centralną/obwodową), rodzaj resekcji, Stadium patologiczne i pooperacyjne schematy leczenia uzupełniającego. okres obserwacji wszystkim pacjentom ze statusem znośnym zaproponowano otrzymanie chemioterapii uzupełniającej w pierwszym miesiącu po operacji. Pacjenci byli kontrolowani co 3 miesiące przez pierwszy rok, a następnie co 3 do 6 miesięcy. Przeżycie wolne od choroby (DFS) obliczano od dnia operacji do czasu pierwszego nawrotu (nawrotu lub przerzutów). Całkowity czas przeżycia (OS) obliczano od dnia operacji do daty zgonu z jakiejkolwiek przyczyny lub ostatniej obserwacji. metody statystyczne normalnie rozłożone zmienne ciągłe są przedstawione jako średnia ± odchylenie standardowe (SD), inaczej jako mediana i zakres, podczas gdy zmienne kategoryczne są przedstawione jako liczby i procenty. Współczynniki przeżycia obliczono metodą Kaplana-Meiera. Wszyscy pacjenci, którzy przeżyli podczas ostatniej obserwacji, zostali ocenzurowani. Test log-rank został użyty do porównania przeżycia między różnymi grupami. Model proporcjonalnego ryzyka Coxa wykorzystano do oceny wpływu zmiennych, które mogą wpływać na rokowanie. Wszystkie testy były dwustronne, a wartość P <0,05 uznano za wskazującą na istotność statystyczną. Analizy statystyczne przeprowadzono przy użyciu oprogramowania SPSS V. (SPSS Inc., Chicago, IL, USA). charakterystyka i leczenie pacjentów Tabela 1 Charakterystyka pacjentów i analiza jednostkowa wszystkich pacjentów pełna tabela leczenie uzupełniające sześćdziesięciu czterech z 90 pacjentów ( otrzymało pooperacyjną chemioterapię (schemat oparty na platynie), w tym odpowiednio 32,8% (21/64) chorób i stopnia, 17,2% (11/64) chorób II stopnia, 50% (32/64) chorób III stopnia. Rodzaje schematów chemioterapeutycznych były w gestii lekarzy prowadzących. Jako leczenie uzupełniające pooperacyjne zalecono cztery cykle chemioterapii. Wszystkie schematy chemioterapii powtarzano co 3 tygodnie, do 4 cykli lub do wystąpienia nietolerancji u pacjentów. I ci pacjenci byli leczeni według schematu SCLC (etopozyd/cisplatyna; (gemcytabina, n = 9; winorelbina, N = 8; pemetreksed, N = 7; taksol, N = 5). Nie stwierdzono istotnej różnicy w cechach wyjściowych pomiędzy grupami stosującymi SCLC a grupami stosującymi NSCLC(Tabela 2). Poza tym, wśród 64 pacjentów, 5 pacjentów z przedoperacyjnie rozpoznaną chorobą N2 otrzymało chemioterapię indukcyjną, 4 z chorobą w stadium IIIb otrzymało profilaktyczne napromienianie czaszki, 9 z chorobą w stadium IIIa otrzymało odpowiednio uzupełniające napromienianie klatki piersiowej. Tabela 2 charakterystyka wyjściowa pacjentów leczonych chemioterapią pooperacyjną pełna tabela spośród 26 pacjentów, którzy nie otrzymywali leczenia uzupełniającego, ośmiu pacjentów wynika ze stosunkowo słabego stanu sprawności. Six przerwał leczenie z powodu nieznośnych działań niepożądanych. Dziewięć osób miało słabe wyniki leczenia z powodu obaw przed potencjalnymi skutkami ubocznymi spowodowanymi chemioterapią. Trzech pacjentów nie otrzymywało chemioterapii ze względu na zły stan ekonomiczny. Analiza przeżycia 1 Analiza przeżycia całkowitego wykazała, że pacjenci z LCNEC, którzy otrzymywali chemioterapię pooperacyjną, przeżyli dłużej niż ci, którzy nie otrzymywali chemioterapii pooperacyjnej (P = 0,019). LCNEC, wielkokomórkowy rak neuroendokrynny. Tabela 3 Wielozmienna analiza pacjentów leczonych chemioterapią pooperacyjną (n=64) lub nie (n=26) pełna tabela rycina 2 Analiza przeżycia całkowitego wykazała, że pacjenci z LCNEC, którzy otrzymywali leczenie oparte na SCLC, przeżyli dłużej niż pacjenci, którzy otrzymywali leczenie oparte na NSCLC (P=0,029). LCNEC, wielkokomórkowy rak neuroendokrynny; SCLC, drobnokomórkowy rak płuc; NSCLC, niedrobnokomórkowy rak płuc. Tabela 4 Wielozmienna analiza pacjentów leczonych różnymi schematami chemioterapii pooperacyjnej (n = 64) pełna tabela dyskusja dokonaliśmy retrospektywnego przeglądu danych dotyczących 90 pacjentów z LCNEC płuc, którzy przeszli resekcję chirurgiczną. Długotrwałe przeżycie i DFS były uzależnione od historii palenia tytoniu, Stadium patologiczne i chemioterapii pooperacyjnej. zgodnie z wcześniejszymi badaniami (7,8), pacjenci z LCNEC byli głównie Mężczyznami i palaczami. W naszym badaniu historia palenia była znaczącym negatywnym czynnikiem prognostycznym dla OS i DFS, co dodatkowo potwierdziło związek między tytoniem a LCNEC. LCNEC jest stosunkowo niezbyt częstym nowotworem; całkowitą częstość resekcyjnego LCNEC szacuje się na <3% (9-11). W naszym badaniu częstość występowania wynosiła 0,6% wszystkich pacjentów, którzy przeszli operację klatki piersiowej. Jednak inne badania przeprowadzone w Japonii wykazały, że częstość występowania LCNEC wynosi 3,1% (7); Tak więc częstość występowania chorób może się różnić w zależności od regionu. LCNEC jest trudny do zidentyfikowania przedoperacyjnie i prawdopodobnie jest słabo zdiagnozowany, ponieważ biopsje są zwykle niewystarczające do prawidłowej diagnozy. W naszym badaniu rozpoznaniem przedoperacyjnym u większości pacjentów był słabo zróżnicowany rak lub NSCLC. Istnieje kilka możliwych przyczyn tego stwierdzenia. Po pierwsze, LCNEC ma podobne cechy kliniczne i radiologiczne jak inne nowotwory płuc i dlatego jest trudny do odróżnienia wyłącznie na podstawie jego prezentacji. Po drugie, trudno jest wykonać biopsję przezoskrzelową na tych guzów głównie obwodowych. Po trzecie, niewielka biopsja lub próbka cytologiczna za pomocą przezskórnej biopsji sterowanej tomografią komputerową może nie być reprezentatywna dla całej zmiany chorobowej (12). Po czwarte, morfologia LCNEC muszą być identyfikowane przez mikroskopii światła; inne potencjalne diagnozy obejmuje SCLC, gruczolakorak, i NSCLC, zwłaszcza słabo zróżnicowany adeno-lub płaskonabłonkowy rak. Po piąte, różnica wielkości pomiędzy” małymi „i” dużymi ” komórkami nie jest absolutna i może przesłaniać diagnozę (13). Wreszcie, ponieważ materiał używany do diagnozy (na podstawie biopsji lub cytologii) jest ograniczony, a typowa morfologia neuroendokrynnych komórek rakowych jest nieobecna; zaleca się zatem wykonanie immunohistochemicznego barwienia markerów neuroendokrynnych (14). 5-letnie przeżycie LCNEC waha się od 13 do 57%; pacjenci z LCNEC mają gorsze przeżycie niż pacjenci z klasycznym rakiem wielkokomórkowym lub innymi NSCLC (7). 5-letni OS pacjentów z LCNEC wynosił 36,3% w naszym badaniu, co odpowiada odsetkowi zgłoszone przez niektórych badaczy (7), ale niższy niż wskaźnik 43% (8) i 40,3% (15) zgłoszone przez innych. Może to być spowodowane różnicami w odsetku przypadków w każdym stadium choroby. W niniejszym badaniu 36 pacjentów (40%) było w stadium IIIA, a 4 (4,4%) w stadium IIIB. Wśród tych pacjentów tylko pięciu pacjentów zostało przedoperacyjnie zdiagnozowanych z chorobą N2 i ustępowało po chemioterapii indukcyjnej. Pozostałych pacjentów nieoczekiwanie wykryto po operacji. LCNEC reprezentuje Podtyp wysokogatunkowego guza neuroendokrynnego i ma słabe rokowanie podobne do SCLC. Chemioterapia i radioterapia są standardowymi metodami leczenia pacjentów z SCLC, nawet tych z ograniczoną chorobą. Nie wiadomo jednak, czy LCNEC należy traktować w podobny sposób jak SCLC. Ponieważ nie stwierdzono istotnej różnicy pomiędzy grupą leczoną samą chemioterapią a grupą leczoną chemioradioterapią pod względem przeżycia (P=0,845; Tabela 1). Tak więc uznaliśmy je jako tę samą grupę (pooperacyjna Grupa chemioterapii). W naszym badaniu 64 pacjentów z LCNEC otrzymało pooperacyjne leczenie adiuwantowe po całkowitej resekcji i wykazywało znacznie lepsze rokowanie niż te, które były podobne do poprzednich raportów (16-18). Jednak Filosso et al. (19) przeanalizowano 135 pacjentów z LCNEC i stwierdzono, że pooperacyjna chemioterapia adiuwantowa (platyna i etopozyd) nie była czynnikiem wpływającym prognostycznie. Nie wyjaśniono jednak wskazania do leczenia adiuwantowego po resekcji chirurgicznej. Być może większość pacjentów otrzymała pooperacyjną chemioterapię w zaawansowanym stadium patologicznym. Ponadto w ich badaniu retrospektywna i wieloośrodkowa konstrukcja oraz długi okres rekrutacji (powyżej 17 lat) mogą powodować pewne odchylenia. W ostatnich latach wzrosła szybkość całkowitej resekcji i systematycznego rozwarstwienia węzłów chłonnych, a stosowanie chemioterapii adiuwantowej opartej na platynie stało się bardziej systematyczne, co może wyjaśniać zwiększone OS u naszych pacjentów. Pacjenci, którzy nie otrzymywali pooperacyjnego leczenia adiuwantowego, byli głównie ze względu na stosunkowo słabe warunki fizyczne, nie do zniesienia lub strach przed działaniami niepożądanymi. Wcześniejsze raporty wykazały, że pacjenci z SCLC mogą odnieść duże korzyści z chemioterapii (20-22). Fournel et al. (23) poinformował, że pooperacyjna chemioterapia adiuwantowa była skuteczna u pacjentów w stadium I z LCNEC. Nie omawialiśmy tej różnicy w naszym badaniu, ze względu na bardzo ograniczoną wielkość próby i stosunkowo niewystarczający czas obserwacji. ze względu na złożone kliniczne i biologiczne cechy pacjentów z LCNEC pozostaje niejasne, co stanowi optymalny schemat chemioterapii dla LCNEC (14). Między innymi Sun et al. nalegał na leczenie lcnec za pomocą reżimu leczenia SCLC (24), podczas gdy Varlotto i wsp. twierdził, że LCNEC powinien otrzymywać leczenie podobne do NSCLC (25). Baza danych Varlotto et al. używany nie rejestrować podawanie chemioterapii, a zatem, było ograniczenie jego badania. W naszym badaniu, nie było znaczącej różnicy między SCLC – i NSCLC oparte schematów pod względem OS pacjentów. Był zgodny z wynikami innego badania (26,27). W innym raporcie, 3-letnie i wolne od nawrotów wskaźniki przeżycia 23 wyciętych przypadków LCNEC leczonych irynotekanem i cisplatyną wynosiły odpowiednio 86% i 74%, co wskazuje, że był to skuteczny schemat pooperacyjnej chemioterapii uzupełniającej (28). Obecnie trwa randomizowane badanie III fazy w Japonii porównujące irynotekan z cisplatyną i standardowe schematy leczenia adiuwantowego etopozydem z cisplatyną u pacjentów z całkowicie wyciętymi LCNEC (29). badanie to miało pewne ograniczenia. Po pierwsze, jest to badanie retrospektywne i tylko jedna instytucja była zaangażowana, a badana populacja była stosunkowo niewielka. Nie przeprowadzono badań fazy II Lub III dla tego rzadkiego guza. Większa liczba pacjentów z LCNEC powinna być badana prospektywnie w przyszłości. Innym ograniczeniem niniejszego badania jest różnorodność leków, które były podawane jako leczenie. Łącznie 35 pacjentów otrzymywało standardowy schemat leczenia oparty na SCLC (etopozyd/cisplatyna), podczas gdy inni otrzymywali schematy oparte na NSCLC (gemcytabina, winorelbina, pemetreksed lub taksol). Zmienność ta może mieć różny wpływ na rokowanie pacjenta LCNEC po całkowitej resekcji. wnioski podsumowując, LCNEC jest rzadkim, agresywnym i przedoperacyjnie trudnym do rozpoznania nowotworem, który jest związany ze złym rokowaniem i wysokim wskaźnikiem nawrotów. Niemniej jednak wyniki tego badania sugerują, że pacjenci z LCNEC powinni otrzymywać chemioterapię uzupełniającą po chirurgicznej resekcji, preferencyjnie z chemioterapią opartą na SCLC. podziękowania dofinansowanie: autorzy chcieliby potwierdzić wsparcie z grantu nr 3824 81572693 z National Natural Science Foundation Of China i Grant No. YG2015ZD14 z Fundacji medycyny i Inżynierii krzyżowej Uniwersytetu Jiaotong w Szanghaju. przypis konflikty interesów: autorzy nie mają żadnych konfliktów interesów do zadeklarowania. oświadczenie etyczne: badanie to zostało zatwierdzone przez komitet etyki Shanghai Chest Hospital (No. KS1707). 2015 Światowa Organizacja Zdrowia Klasyfikacja nowotworów płuc. J Thorac Oncol 2015;10: 1243-60. Chen LC, Travis WD, Krug LM. Guzy neuroendokrynne płuc: co (mało) wiemy? J Natl Compr Canc Netw 2006; 4: 623-30. Govindan R, Page N, Morgensztern D, et al. Changing epidemiology of small-cell lung cancer in the United States over the last 30 years: analysis of the surveillance, epidemiological, and end results database. J Clin Oncol 2006;24: 4539-44. Travis WD, Linnoila RI, Tsokos MG, et al. Nowotwory neuroendokrynne płuc z proponowanymi kryteriami dla wielkokomórkowego raka neuroendokrynnego. Badanie ultrastrukturalne, immunohisochemiczne i cytometryczne przepływowe 35 przypadków. Am J Surg Pathol 1991;15: 529-53. Dresler CM, Ritter JH, Patterson GA, et al. Analiza kliniczna 40 pacjentów z wielkokomórkowym rakiem neuroendokrynnym płuc. Ann Thorac Surg 1997; 63: 180-5. Goldstraw P, Crowley J, Chansky K, et al. Projekt IASLC Lung Cancer Staging: propozycje zmiany grup Stadium TNM w nadchodzącej (siódmej) edycji klasyfikacji nowotworów złośliwych TNM. J Thorac Oncol 2007;2: 706-14. Iyoda A, Hiroshima K, Toyozaki T, et al. Charakterystyka kliniczna wielkokomórkowego raka neuroendokrynnego płuc i raka wielkokomórkowego o morfologii neuroendokrynnej. Rak 2001;91: 1992-2000. Veronesi G, Morandi U, Alloisio m, et al. Wielkokomórkowy rak neuroendokrynny płuc: retrospektywna analiza 144 przypadków chirurgicznych. Rak Płuc. 2006;53:111-5. Yeh YC, Chou TY. Nowotwory neuroendokrynne płuc: badanie 90 przypadków koncentrujące się na cechach kliniczno-patologicznych, immunofenotypie, biopsji przedoperacyjnej i diagnostyce mrozensekcji. J Surg Oncol 2014;109: 280-6. Paci M, Cavazza a, Annessi V, et al. Large cell neuroendocrine carcinoma of the lung: a 10-year clinic pathologic retrospektywne badanie. Ann Thorac Surg 2004; 77: 1163-7. Large cell neuroendocrine carcinoma of the lung: a histologic and immunohistochemical study of 22 cases. Am J Surg Pathol 1998;22: 526-37. Travis WD, Muller-Hermelink HK, Harris CC, et al. Patologia i genetyka nowotworów płuc, grasicy opłucnej i serca. Na: Światowa Organizacja Zdrowia międzynarodowa klasyfikacja histologiczna nowotworów. Lyon: IARC, 2004. Marchevsky AM, Gal AA, Shah S, et al. Morfometria potwierdza obecność znacznego nakładania się wielkości jądrowej pomiędzy „małymi komórkami” i „largecells” w nowotworach neuroendokrynnych płuc o wysokim stopniu zaawansowania. Am J Clin Pathol 2001;116: 466-72. Iyoda a, Makino T, Koezuka S, et al. Możliwości leczenia pacjentów z wielkokomórkowym rakiem neuroendokrynnym płuc. Gen Thorac Cardiovasc Surg 2014; 62: 351-6. Asamura H, Kameyo T, Matsuno Y, et al. Neuroendokrynne nowotwory płuc: spektrum prognostyczne. J Clin Oncol 2006; 24: 70-6. Iyoda A, Hiroshima K, Moriya Y, et al. Prospektywne badanie chemioterapii adiuwantowej w leczeniu wielkokomórkowego raka neuroendokrynnego płuc. Ann Thorac Surg 2006; 82: 1802-7. Saji H, Tsuboi M, Matsubayashi J, et al. Odpowiedź kliniczna wielkokomórkowego raka neuroendokrynnego płuc na okołooperacyjną chemioterapię uzupełniającą. Leki Przeciwnowotworowe 2010;21: 89-93. Abedallaa N, Tremblay L, Baey C, et al. Wpływ chemioterapii u pacjentów z wyciętymi drobnokomórkowym lub wielkokomórkowym rakiem neuroendokrynnym. J Thorac Oncol 2012; 7: 1179-83. Filosso PL, Rena O, Guerrera F, et al. Clinical management of atypical carcinoid and large-cell neuroendocrine carcinoma: a multicentric study on behalf of the European Association of Thoracic Surgeons (ESTS) Neuroendocrine Tumours of the Lung Working Group†. Eur J Cardiothorac Surg 2015;48:55-64. Corso CD, Rutter CE, Park HS, et al. Rola Chemioradioterapii u chorych w podeszłym wieku z drobnokomórkowym rakiem płuca w ograniczonym stopniu zaawansowania. J Clin Oncol 2015;33:4240-6. Behera M, Ragin C, Kim s, et al. Trendy, predyktory i wpływ chemioterapii ogólnoustrojowej u pacjentów z drobnokomórkowym rakiem płuca w latach 1985-2005. Rak 2016;122: 50-60. Yang CF, Chan DY, Speicher PJ, et al. Rola leczenia Adiuwantowego w populacji pacjentów z wczesnym stadium drobnokomórkowego raka płuc. J Clin Oncol 2016; 34: 1057-64. Fournel L, Falcoz PE, Alifano m, et al. Leczenie chirurgiczne wielkokomórkowych raków neuroendokrynnych płuc: 10-letnie doświadczenie. Eur J Cardiothorac Surg 2013;43:111-4. Sun JM, Ahn MJ, Ahn JS i in. Chemioterapia raka płucnego wielkokomórkowego neuroendokrynnego: podobny do tego w przypadku drobnokomórkowego raka płuc lub niedrobnokomórkowego raka płuc? Lung Cancer 2012; 77: 365-70. Varlotto JM, Medford-Davis LN, Recht A, et al. Czy wielkokomórkowy neuroendokrynny rak płuc powinien być klasyfikowany i traktowany jako drobnokomórkowy rak płuc lub z innymi rakami wielkokomórkowymi? J Thorac Oncol 2011; 6: 1050-8. Iyoda A, Hiroshima K, Moriya Y, et al. Nawrót pooperacyjny i rola chemioterapii adiuwantowej u pacjentów z wielkokomórkowym rakiem neuroendokrynnym płuc. J Thorac Cardiovasc Surg 2009;138: 446-53. Rossi G, Cavazza a, Marchioni A, et al. Rola chemioterapii i receptorowych kinaz tyrozynowych KIT, PDGFRalpha, PDGFRbeta I MET w wielkokomórkowym raku neuroendokrynnym płuc. J Clin Oncol 2005;23: 8774-85. Kenmotsu H, Niho S, Ito T, et al. Badanie pilotażowe z chemioterapią adiuwantową z irynotekanem i cisplatyną w przypadku całkowicie wyciętego wysokostopniowego raka neuroendokrynnego płuc (wielkokomórkowy rak neuroendokrynny i drobnokomórkowy rak płuca). Lung Cancer 2014; 84: 254-8. Eba J, Kenmotsu H, Tsuboi m, et al. Lung Cancer Surgical Study Group Of The Japan Clinical Oncology Group. Lung Cancer Study Group Of The Japan Clinical Oncology Group. Badanie III Fazy porównujące irynotekan i cisplatynę z etopozydem i cisplatyną w chemioterapii adiuwantowej w przypadku całkowicie wyciętego raka neuroendokrynnego o wysokim stopniu zaawansowania w płucach (JCOG1205/1206). Jpn J Clin Oncol 2014; 44: 379-82.

. 615 72 466 543 52 264 232 139

przerzuty do mózgu rak płuc